(dawne) ῾odzież, ubranie᾿: obłeczыnia no to tak´e y koszeľa y… obłeczynia, to teper ta jak ubraty sia, a daṷnisz:e szыtko ynaczy radyły PM15
- cholałka ῾cholewka᾿: w skirnioch maṷa-z taku mjachku choľaṷku, ony już sia korczыły (…)SF36
- chołośni ῾białe (wyjściowe) lub szare (robocze) sukienne spodnie samodziałowe, zdobione wzdłuż szwu kolorowym sznurkiem, wełniane᾿: choṷośni bыły z woṷny, z uc PM15
- ciuch ῾ubranie᾿: daṷno ne bыṷo starych ciuchiṷ na prodaj, aż teper sporowadżajut otkaľsy ï do frasa ich jest PM15; ubere na sia dakij ciuch i jusz bude SF36; poṷnu szafu ciuchiṷ maje MŁ39
- hunia ῾długa kurtka sukienna na zimę᾿: cyt. zob. huńka, zob. watuwanka
- huńka ῾lekka kurtka na lato᾿: huńka bыṷa taka łechka a hunia bыṷa taka już hrubsza ta jak kurtka teper; takie łehisie jak h liti o, taku huńku na sebe łehku hdijesz, a hunia to już taka jak teper hdijesz sy w zymi huniu SF36
- kierpoczka ῾mały kierpiec ze skóry᾿: ta kierpoczku taku hdijesz jak bыz onuczku zawiazaṷa ï ydesz SF36
- kłyn῾klin, również w koszuli pod pachą᾿:nakṷadat sia na kisia, ï daje sia obruczku y kłynom sia zakłynuje, ï można robyty niom (kosom) JCz22; a piatka, to jest tot kłyn, szto sia zabywat, żebы kosa sia trymaṷa SF36;koszeľa maje takïj kłyn, żeby sia ne derṷo, bo tot kłyn jak daṷ tu pid pazuchы to sia tak ne dre PM15
- onucza ῾szeroki pas tkaniny do owijania stopy,onuca᾿: daṷno onuczы nosyły, tyt zamiast szkarpetok. Ne bыṷo szkarpetok, bo to dorohe bыṷo. Onuczы to z poṷotna, daszto byłe jakie poderły, daku staru koszeľu abo i pṷachtu PM15
- onuczar ῾szmaciarz, ktoś byle jaki᾿: onuczar, to taki chtosy bыłe jaki SF36
- oserdak zob. druszlak;# oserdak kożuszanыj ῾kożuszek bez rękawów często haftowany᾿: oserdak kożuszanыj, oserdakы mały pamjatam ïszczы, babы takы hardы mały ṷyszywanы kras PM15
- podołok ῾podołek, rodzaj fartucha᾿: podoṷok to tu fartuch takij o, z zapaskы robyły PM15
- podomka ῾rodzaj szlafroka᾿: podomka to śľafrok takij, to po chыży chodyty, z takoho pṷańszoho materiaṷu, ałe w kwitoczkы PM15
- ponczocha, panczocha ῾pończocha᾿: ta jak daṷno ta ne mały ponczix, ta takы onuczы takы, takы hardы robyły sobi; panczochu sy źaṷ PM15
- portkы ῾spodnie (najczęściej płócienne lub lniane)᾿: ne masz portok? Ta na szto jes sy hdiṷa takы porczыska? SF36, zgr. porczыska, por. watuwankы
- prawydła ῾prawidła do butów᾿: bыły takы kozakы na praṷydṷach, to sia chkṷadaṷo do tыch kozakiṷ żebы mały formu, żebы ne pokorczыły sia ED24
- rajtkы ῾specjalne spodnie do oficerek᾿: a rajtkы to bыły kras spodni, tu z doṷy uskы po kolina, a ot kolina tu tak szыrokы o, ałe to łem do skoren, do oficerkiṷ PM15
- rajtoczkы (zdr.)῾rajtuzki᾿: ta sojit, taka chołera ot stoṷa takie o stojit, portoczkы takы jak to, rajtoczkы czerwenы maje… SF36
- remunda ῾stare, zniszczone ubranie᾿: remunda sia mi zdaje, że daṷno to bыṷo takie jak, takij staryj daki ṷaszysko, dakij pwaszczysko, że to jest o, taku remundu na sebe szmaryṷ, taka remunda to takie sztosy zo staroho ciucha… ED24
- rubec῾rąbek᾿: tыm rubciom wyczыst! MF53
- szundra ῾znoszone, podarte ubranie᾿: chocchto maje takы szundry, takы znoszenы toty ṷachы SF36; szundry to potarhane, poderte daszto MP37; takы starы szundry pohdiṷaṷa na sia ED24
- torokы ῾frędzle᾿: robyły z poṷotna takы kras obrusy, torokы z toho porobyły PM15
- zawywaty sia ῾ubierać chustkę na głowę᾿: muszu sia zawyty, bo idu do cerkṷy, no zawyṷam sia SF36, dk zawyty sia
Z pewnością walorem kulturowym każdej społeczności jest jego ubiór. Dawniej stanowił on swoistą identyfikację, która pozwalała odróżnić „swoich” od „obcych”, określała pozycję społeczną i majątkową, a także informowała o stanie cywilnym. Tradycyjny strój łemkowski dziś można oglądać jedynie w muzeach i skansenach, sporadycznie przy okazji imprez folklorystycznych. W ostatnich latach, zarówno w Polsce, jak i poza granicami kraju, powraca się do próby odtworzenia stroju charakterystycznego dla regionu czy wsi.
UbiórŁemków przez całe stulecia zachował niezmienioną, archaiczną wręcz formę, dostosowaną do surowych warunków przyrody. Brak dostatecznej ilości ziemi pod uprawę, wysoka dzietność oraz znaczne bezrobocie skłoniły mieszkańców Beskidu Niskiego do prowadzenia dość ascetycznego stylu życia. Ma to swoje odzwierciedlenie także w codziennym ubiorze, który wyróżniał się prostotą oraz był stosunkowo ubogi w zdobienia, choć strój kobiecy był zdecydowanie barwniejszy od męskiego. Surowiec stanowiła wełna i skóry owcze, a także len i konopie. Łemkowie we własnym zakresie umieli też wyprodukować płótno i sukno.
Uznany etnograf Roman Reinfuss w swoich pracach wyróżnił trzy podgrupy stroju łemkowskiego, sięgające terytorialnie od Popradu na zachodzie po zlewisko Osławy włącznie: zachodnią – obejmującą Łemkowszczyznę sądecką, środkową – powiat jasielski, krośnieński i część sanockiego oraz wschodnią – do której należała reszta powiatu sanockiego, po pasmo Chryszczatej i Wielkiego Działu.
Południowa część powiatu gorlickiego stanowiła swego rodzaju teren przejściowy strefy wpływów zachodnio- i środkowołemkowskich, co uwidaczniało się w zasięgach występowania poszczególnych form ubioru, m.in. różnymi czuhami, odmiennymi huniami itp. Biorąc pod uwagę szerszą perspektywę całej karpackiej góralszczyzny, wspomniany badacz stwierdził szereg istotnych analogii, np. w kroju (koszula męska, wełniane chołosznie), ogólnym typie poszczególnych części ubioru (krótkie hunie, kierpce, formy czapek zimowych, zwyczaj noszenia baranich serdaków bez rękawów). Z drugiej strony wyróżnił pewne istotne różnice, np. czuha zdobiona trokami czy też niespotykany na góralszczyźnie krój huni, z trzema rozcięciami z tyłu. To może wskazywać na indywidualną drogę rozwoju łemkowskich strojów.
